Zaczęło się wielkie sprzątanie po EURO 2012. Jak ten krajobraz po bitwie wygląda z perspektywy praw człowieka i nadzoru nad społeczeństwem? Czy rzeczywiście, tak jak się obawialiśmy, „footballowy stan wyjątkowy” odciśnie trwałe piętno w polskim systemie prawnym?

W ostatnich latach obserwujemy wyraźny wzrost liczby kamer w przestrzeni miejskiej: na ulicach, w parkach, urzędach, bankach, biurowcach, sklepach, szkołach i przedszkolach, na skrzyżowaniach, w miasteczkach akademickich, autobusach, tramwajach, na przystankach.

Nieuzasadnione utrzymywanie statusu więźnia niebezpiecznego narusza zakaz tortur oraz nieludzkiego i poniżającego traktowania, a także prawa do prywatności. Stwierdził to wyrokami z 17 kwietnia 2012 r.

Jak zagwarantować sobie pewność, że to do mnie, a nie do konkurencji uderzą ludzie? – pyta Tomek, właściciel niepublicznego przedszkola, na BiznesForum.pl. Moja propozycja na przewagę: zainstaluj webcamy i daj możliwość rodzicom podglądania via Internet, jak bawią się ich maluchy. Podobnych rad jest w internecie pełno.

Karta jest próbą samoregulacji kwestii projektowania, wykorzystania i dalszego rozwoju publicznych systemów monitoringu wizyjnego. Założeniem karty jest zagwarantowanie obywatelom, że monitoring wizyjny będzie wykorzystywany „w sposób właściwy, efektywny i gwarantujący poszanowanie prawa do prywatności”.

Mimo że dokument dotyczy bezpośrednio problematyki prawnoczłowieczej, to w gronie jego twórców próżno szukać przedstawicieli organizacji działających na rzecz praw człowieka lub ochrony danych osobowych.